Luang Prabang.
Blijf op de hoogte en volg Jan en Nelleke
07 Maart 2014 | Laos, Luang Prabang
vrijdag 7 maart t/m zondag 9 maart 2014
Een stad waar de Franse kolonisten geleefd moeten hebben als God in Frankrijk. De grote koloniale huizen met balkons, veranda's en zware mahonie houten stoelen en tafels, staan door het stadje verspreid. Voeg daarbij de rijk bloeiende bougainville en de vele Wat's, die nog van ver voor de kolonisatie zijn en waarvoor de hele landtong op de Unesco werelderfgoed lijst staat, het niet zo drukke verkeer, en je hebt een stad die voor meer dan de helft uit toeristen bestaat.
De grote huizen dienen nu vooral als guesthouses alleen zijn de eigenaren nu de Lao, die alleen een paar ruimtes gebruiken.
Franse invloed is nog in alles te merken. Stokbrood, croissants met chocolade, Perrier water, Franse wijn! En het verkeer rijdt rechts in tegenstelling tot Thailand waar het links rijdt.
Het water staat nu overal laag, na april begint het regenseizoen, dat betekend dat als je over bruggetjes loopt dan ruik je zo'n rioollucht.
Ons Engels praten gaat steeds beter, vooral met andere reizigers, want de meeste mensen van de plaatselijke bevolking kunnen alleen het hoognodige aan Engels, en dan nog vaak met de Chinese tongval, dus de L in plaats van de R. Dat levert af en toe wat begripsverwarring op. Zo mochten we onze spullen opruimen in the lockel loom. Kost toch even moeite om te begrijpen dat het de locker room is. (De kamer met de kluisjes.
We can lent a bike ..... Huh voor niets? Oh nee, rent a bike, huren dus.
De mensen op de markt, uit de dorpen rondom kennen helemaal geen andere taal, maar met wijzen en intypen van de rekenmachine of ophouden van vingers, kom je een heel eind.
10.000 kip is nog geen euro, je snapt dat we hier omgaan met hele hoge bedragen.
We hebben natuurlijk vele Wat's bekeken en we zijn over de Mekong naar de Boeddha grot geweest e.d. Maar waar ik over wil vertellen is de Tak Bat.
elke ochtend tussen half 6 en half 7 lopen de monniken een ronde door het stadje. Bewoners zitten op hun knieën klaar met giften om in de schaal van de monniken te doen. Meestal sticky Rice. Met bijna 80 tempels in alleen al Luang Prebang, betekend dat honderden monniken.
De monniken nemen verschillende routes al naar gelang van waar hun tempel staat.
Het ritueel gebeurd in stilte. De monniken lopen blootsvoets en mediteren. De gevers respecteren dat en verstoren de stilte niet.
Dit gebeurd al honderden jaren zo, de gevers voedden de monniken en deze geven op hun beurt wat teveel is aan de arme mensen.
Deze traditie is natuurlijk een giga toeristische attractie geworden, en de monniken krijgen heel veel nu. Arme kinderen staan met lege mandjes tussen de gevers en deze mandjes worden door de monniken gevuld. (Kinderen mogen staan, zij zijn kleiner dan monniken. Volwassenen gaan op de knieën omdat ze niet boven de monniken uit mogen steken, je moet lager zijn dan de monnik ook op die manier toon je respect)
Wij hebben niet meegedaan, alleen respectvol gekeken en wat foto's gemaakt.
Weet je..... Wij kunnen inmiddels super goed met stokjes eten, we raken hier al echt bedreven in.
Morgen trekken we weer verder. Met de local bus 10 uur rijden naar Phone Savanh.
Een stad waar de Franse kolonisten geleefd moeten hebben als God in Frankrijk. De grote koloniale huizen met balkons, veranda's en zware mahonie houten stoelen en tafels, staan door het stadje verspreid. Voeg daarbij de rijk bloeiende bougainville en de vele Wat's, die nog van ver voor de kolonisatie zijn en waarvoor de hele landtong op de Unesco werelderfgoed lijst staat, het niet zo drukke verkeer, en je hebt een stad die voor meer dan de helft uit toeristen bestaat.
De grote huizen dienen nu vooral als guesthouses alleen zijn de eigenaren nu de Lao, die alleen een paar ruimtes gebruiken.
Franse invloed is nog in alles te merken. Stokbrood, croissants met chocolade, Perrier water, Franse wijn! En het verkeer rijdt rechts in tegenstelling tot Thailand waar het links rijdt.
Het water staat nu overal laag, na april begint het regenseizoen, dat betekend dat als je over bruggetjes loopt dan ruik je zo'n rioollucht.
Ons Engels praten gaat steeds beter, vooral met andere reizigers, want de meeste mensen van de plaatselijke bevolking kunnen alleen het hoognodige aan Engels, en dan nog vaak met de Chinese tongval, dus de L in plaats van de R. Dat levert af en toe wat begripsverwarring op. Zo mochten we onze spullen opruimen in the lockel loom. Kost toch even moeite om te begrijpen dat het de locker room is. (De kamer met de kluisjes.
We can lent a bike ..... Huh voor niets? Oh nee, rent a bike, huren dus.
De mensen op de markt, uit de dorpen rondom kennen helemaal geen andere taal, maar met wijzen en intypen van de rekenmachine of ophouden van vingers, kom je een heel eind.
10.000 kip is nog geen euro, je snapt dat we hier omgaan met hele hoge bedragen.
We hebben natuurlijk vele Wat's bekeken en we zijn over de Mekong naar de Boeddha grot geweest e.d. Maar waar ik over wil vertellen is de Tak Bat.
elke ochtend tussen half 6 en half 7 lopen de monniken een ronde door het stadje. Bewoners zitten op hun knieën klaar met giften om in de schaal van de monniken te doen. Meestal sticky Rice. Met bijna 80 tempels in alleen al Luang Prebang, betekend dat honderden monniken.
De monniken nemen verschillende routes al naar gelang van waar hun tempel staat.
Het ritueel gebeurd in stilte. De monniken lopen blootsvoets en mediteren. De gevers respecteren dat en verstoren de stilte niet.
Dit gebeurd al honderden jaren zo, de gevers voedden de monniken en deze geven op hun beurt wat teveel is aan de arme mensen.
Deze traditie is natuurlijk een giga toeristische attractie geworden, en de monniken krijgen heel veel nu. Arme kinderen staan met lege mandjes tussen de gevers en deze mandjes worden door de monniken gevuld. (Kinderen mogen staan, zij zijn kleiner dan monniken. Volwassenen gaan op de knieën omdat ze niet boven de monniken uit mogen steken, je moet lager zijn dan de monnik ook op die manier toon je respect)
Wij hebben niet meegedaan, alleen respectvol gekeken en wat foto's gemaakt.
Weet je..... Wij kunnen inmiddels super goed met stokjes eten, we raken hier al echt bedreven in.
Morgen trekken we weer verder. Met de local bus 10 uur rijden naar Phone Savanh.
-
09 Maart 2014 - 20:36
Leila Ferdi En Hugo:
Super mooi ziet het daar uit.
Gelukkig dat het er nu niet naar riool ruikt dat zou jammer zijn. Geniet ervan en succes met de bus morgen. 10 uur dat is een lange zit!
Dikke zoen en knuffel van ons -
10 Maart 2014 - 12:04
Gerda Bevaart:
Prachtig zeg, die bougainville.
Mooi stadje. -
10 Maart 2014 - 13:47
Marije:
Laos klinkt ook goed zeg! Ziet er mooi uit
'lent a bike' :) :) hahahaha... lag helemaal dubbel hier...
-
10 Maart 2014 - 16:26
Wim En Bouk:
Hallo Nelleke
Het zou deze kunnen zijn
gr
Wim
Galanga is nauw verwant aan de gember, afkomstig uit Thailand en China, waar de plant ook gekweekt wordt. De plant was inheems in Hainan, een eiland ten zuiden van China. Verder ook in Indonesië, India, Maleisia en Japan. Het is een struik, rietachtig, van 1.5 meter, met bruine knobbelige wortelstokken, smalle bladeren en in kolven bijeenstaande rooddooraderde witte bloemen. De bladeren zijn 30 cm lang en 5-10 cm breed, zacht, spits toelopend. Aan de basis zitten ze goed vastgepind met een omwindende bladschede. De bloemen zitten in een dichte aar en bestaan uit korte buisvormige kelkbladen met een witte kroon, 3 kwabben in de kroonbladen en een grote eivormige labellum met rode aders, een meeldraad en een stamper,een ondergronds vruchtbeginsel en een slanke stijl. Het is een winterharde, meerjarige plant. -
11 Maart 2014 - 17:14
Jan En Gerda:
Hallo Nelleke en Jan,
Jullie hebben al heel wat gezien en beleefd. Wij hebben ook gemerkt, dat de levenswijze heel wat relaxter is, dan in Nederland.
Wij zitten alweer ruim een week in het ritme van Nederland.
Gelukkig is het hier mooi weer.
Geniet ervan en een goede reis weer.
groet
Jan en Gerda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
